Όταν η αγανάκτηση και η ανησυχία ξεχειλίζουν τότε το προσωπικό θές να γίνει κοινό κτήμα όλων για γνώση και ίσως συμμόρφωση. Η αναγνώστρια του «φωνη εν» κατέθεσε την εμπειρία της και την παρουσιάζουμε αυτούσια.
“Το Σάββατο, 29/03 το μεσημέρι ζήσαμε μια απίστευτη περιπέτεια με την 3-χρονη μου ανιψιά και θα ήθελα, σας παρακαλώ πολύ, να δημοσιεύσετε κάτι για αυτό το γεγονός γιατί η κατάσταση του νοσοκομείου μας είναι τραγική.
Δεν μπορώ να μιλήσω για τους γιατρούς/νοσηλευτές μας – δουλεύουν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να αποφύγουν τα χειρότερα.
Η μικρή μας λοιπόν, έπεσε από το κρεβάτι και χτύπησε το κεφάλι της. Ευτυχώς, γνωρίζαμε τα συμπτώματα της διάσεισης και καταλάβαμε ότι το παιδί δεν ήταν καθόλου καλά. Είχε τάση λιποθυμίας και έκανε εμετό,
Οι κόρες των ματιών δεν αντιδρούσαν φυσιολογικά στο φως. Την βάλαμε στο αμάξι και, προσπαθώντας να την κρατήσουμε ξύπνια στο δρόμο (με δυσκολία) φτάσαμε στο νοσοκομείο μας. Ποιο νοσοκομείο? Δεν υπήρχε παιδίατρος – δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Εν το μεταξύ δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της η μικρή και ξαναέκανε εμετό.
Ο χειρούργος (ο μόνος που μπορούσε κάπως να βοηθήσει) κάλεσε ασθενοφόρο και επειδή δεν υπήρχε άλλος, ήρθε μαζί στο ασθενοφόρο για να πάμε στο ΠΑΓΝΗ. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τις εφιαλτικές στιγμές που έζησα προσπαθώντας (με την βοήθεια του γιατρού) να κρατήσω τη μικρή ξύπνια τόση ώρα – τα 40 λεπτά φάνηκαν σαν 40 ώρες….
Φτάσαμε επιτέλους και μαζί με τον γιατρό τρέξαμε να βρούμε βοήθεια (από το Αγ. Νικόλαο έπαιρνε ο ίδιος τηλέφωνο μιλώντας σε τουλάχιστον 5 διαφορετικά τμήματα χωρίς να βρει άκρη για το που θα πρέπει να την πάμε).
Ευτυχώς οι γιατροί εκεί κατάλαβαν αμέσως ότι πρόκειται για αρκετά σοβαρό περιστατικό και την πήρανε για αξονική κλπ. Την έχουν κρατήσει στο παιδοχειρουργικό και το παιδάκι κάθε ώρα που περνάει καλητερεύει. Περιμένουμε τωρα να γίνει 100% κα
λά και να την φέρουμε στο σπίτι της.
Όλα καλά. Πάλι καλά. Ακούω όλη γύρω μου συνέχεια να λένε “να ήμαστε καλά, και τα υπόλοιπα δεν πειράζουν” ή “να’χουμε την υγεία μας” και άλλες τέτοιες φράσεις και τρελαινομαι! Να είμαστε καλά, δεν λέω, αλλά ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ? ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ? Γιατί να τρέχουμε Ηράκλειο? Ούτε τα επείγοντα περιστατικά δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πια? Και τα παιδάκια μας εδώ στο νομό είναι καταδικασμένα??? Γιατί? Γιατί να το δεχτούμε αυτό?
Έχω καταλάβει από πολύ καιρό ότι το νοσοκομείο μας το διαλύουν σιγά – σιγά. Το κάνουνε για να μην το καταλάβουμε. Με αυτό το τρόπο θα αποφύγουν της έντονες αντιδράσεις των πολιτών. Πέρα από κάποιους που θα ζήσουνε αυτό που ζήσαμε εμείς και θα φωνάξουν. Θα το μάθουμε, θα το σχολιάσουμε, θα το ξεχάσουμε.
Τίποτα άλλο. Και όταν το νοσοκομείο μας πάψει να λειτουργεί ως νοσοκομείο και φέρουν ιδιωτικά νοσοκομεία στο νομό μας, εκεί που θα πρέπει να πληρώσεις για να μπεις στην πόρτα, θα ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. Και όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν θα είναι και αυτοί καταδικασμένοι….θα περιμένουν το ΕΚΑΒ για να πάνε στο Ηράκλειο…και αν τα καταφέρουν όπως εμείς θα λέμε “πάλι καλά” ή “να’χουμε την υγεία μας” ή “δεν πειράζει – αφού τα καταφέραμε και επιζήσαμε”????
Τι άλλο να πω? Δεν ξέρω. Πριν ένα χρόνο περίπου πάλι μιλούσα με κάποια γνωστή για το θέμα του νοσοκομείο και μου είπε “Ααα, ασχολήσε μα τέτοια εεεε?” Είδα κόκκινο. Δηλαδή για να “ασχοληθώ” πρέπει να είμαι σε κάποιους “κύκλους”, να είμαι “μες στα πράγματα”? Γιατί δεν ασχολούμαστε ΩΣ ΑΠΛΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ με το πιο σημαντικό πράγμα στην πόλη μας – το νοσοκομείο μας?
Η εκλογές είναι πιο σημαντικές? Δρόμοι, κύκλοι, βιτρίνες, ψήφους και τίποτα άλλο? Οι γιατροί και το προσωπικό του ΓΝΑΝ μόνοι τους θα τα βγάλουν πέρα? Δικοί τους υποχρέωση είναι μόνο?
Εμείς οι πολίτες δεν έχουμε κάποια υποχρέωση τελικά για αυτό που γίνετε και για αυτό που πρόκειται να γίνει? Μόνο εάν κάτι σοβαρό γίνει σε δικό μας άνθρωπο ξαφνικά βρίσκουμε την φωνή μας.
Και κάποια στιγμή (γιατί η στιγμές μετράνε σε ένα επείγων περιστατικό) θα καταλάβουμε τι ΔΕΝ κάναμε αλλά θα είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ. Αφού δεν παλεύουμε ούτε για τα αυτονόητα πια…..”